"Okyanus gibi bir yalnızlık."

Edebiyat öğretmenimin tavsiyesi üzerine Tezer Özlü'nün bir kitabını okudum. İsmi Yaşamın Ucuna Yolculuk. Bilmiyorum bir daha okur muyum. Korkutucu derecede karamsardı.

Bunca yıldır mutsuz kitaplar okurum, ona rağmen bilmezdim bir insanın bu kadar psikolojik çöküntü içinde olabileceğini.

Asıl korkutucu olan da o satırları yazan insanı kimi zaman anlayabiliyor olmak.
Canı sıkkın birini toptan çökertebilir rahatlıkla. Riskli.

"Sen tüm kentten daha yalnızdın. Okyanus gibi bir yalnızlık."

"Ve bana geceler yetmiyor. Günler yetmiyor. İnsan olmak yetmiyor."

"O an, söyleyebileceğim kadarını söylemeye karar veriyorum. Yazmaya. Bağırmak, haykırmak için başka olanak yok. İşte bağırıyorum. Ve beni duyan gene benim." 


"Sen düşüncelerle yaşıyorsun, diğerleri gerçeklerle."