Son. Başlangıç.

Gidilen yer güzel olsa bile, ayrılıklar daima zordur.

İnsan yine anılarına ağlar aslında.

Çünkü yeni insanlar gelecek, yeni olaylar yaşanacak, hiçbir şey boş kalmayacaktır.

Ama gelenler mükemmel de olsa, her insan ve her olay öyle eşsizdir ki, asla tekrarlanamaz.

Cumartesi akşamı hepimiz çok ağladık.

Niye?

Mezun edeceğimiz o çok sevdiğimiz insanlara.

Aslında sadece onlara değil, zaten mutlu olacaklar hepsi, belki az da olsa görüşeceğiz.

Asıl ağladığımız, yeniden yaşayamayacağımız o güzel anlar.

Ve bir gün, çok da uzak olmayan bir gün, bizim de gideceğimiz gerçeği.

Ne var ki, hayat akıyor, durdurmak imkansız.

Durmasın da zaten.

Gitmeler hep olacak, gitmelerden vazgeçilemez.

Mühim olan, bir okuldan, bir şehirden, hatta bir hayattan giderken hoş bir ses bırakmak ardımızda.

Siz gidiyorsunuz diye ardınızdan koca bir tiyatro salonu ağlıyorsa, bu başarıdır.

Bu mutluluktur.

Bu sevilmektir.

Kendinizi bu kadar sevdirdiniz, ne mutlu size.

Sizi tanıdık, ne mutlu bize.

Yolunuz uzun ve açık olsun.

"And in the end

The love you take

Is equal to

The love you make"

The End - The Beatles