Son zamanlarda özlemini duyduğum bir şey yaptım bugün. Pencere önüne yasladığımız, kitaplığın yanıbaşındaki tek kişilik; sözsüz bir antlaşma ile bana ait olduğu belirlenmiş koltuğa kıvrıldım. Başka bir şey düşünmeden, eskiden yaptığım gibi kendimi karakterlerin yanında sanarak iki kitap bitirdim.
Ben sordukça hayat cevap veriyor sanırım. Dün yakındığım dertlerden, kararsızlıklardan, beni yine kendimi unutup başkalarının hikayelerinde kaybolmak kurtaracak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder