İçimde tarif edilemez bir Kadıköy özlemi mevcut şimdi, katbekat. Birkaç gün önce, Beşiktaş'ta iskelede dostlarla vedalaşırken battı içime bu his.
"Benden selam söyleyin Kadıköy'e" dedim, hakkım da vardı ya, bir yer değil bir karakter o. Hatta,
O. Dekor dünyam, taş tarihim. Dünüm, bugünüm, daima geleceğim. Nasıl olur da bir insanın her hikâyesinin ucu dokunur bir semte? Yoksa onun ekseninden mi seçeriz bundan böyle öykülerimizi? Kan çeker gibi yazılıyor kadere. Kentler sandığımızdan da etten kemikten. Şimdi herkes uyur, bir
O nefes alır benimle aynı ritme talim.
Ah Romansistan.
