Merhaba.

O merdivenleri bir çıkışım vardı,
Sanki aranızdan kaçıyordum.
-Özdemir Asaf

Şehirdeki en aptal kız olmak üzerine çalışmalarım sürmekte.

"Bazı ağaçlara kapı komşu, bazı çiçeklerin andırdığı"

Kapıyı çalıp da "Kim o?" sorusunu duyduğunda

"Benim" diyebiliyorsan, tereddütsüzce açılıyorsa kapı

Senin bir evin var. Ve bir sevenin.

Çünkü insan aslında isimleri değil, zamirleri duyduğunda düşündüklerini sever.

Sen. Ben. O. Biz.

Kim?

*Bunun şiirleşmiş bir halini Oda 2011 sayısına koymuştuk.

Tanrının insana verebileceği en büyük zarar nedir bilmiyorum,
Ama insanın kendi üzerine salabileceği en korkunç lanet kararsızlık.

Bir şey olacağı yok ama insan bekliyor, bekliyor işte.

Yeniden yazabilmek istiyorum.
Kendini o saçmasapan kuyulara bırakmadan yazamıyorsun işte.
İnatla bırakmıyorum. Yoruldum; ama bırakmıyorum ben sırf bugüne dek yorulmalarım boşa çıkmasın diye.
Aptalca.
Yıpranmışım çok, aynalar ve insanlar öyle diyor.

Ergence depresif yazılar değil bunlar. Sadece beni öğüten yorgunluğa sitem.
Mutsuz değilim zaten. Hiç olmazsa birileriyle o çok sevdiğimiz bir yerlerde bir fincan sıcak çikolata içme şansım var.
Bir de ojeler bitiyor, hepsi birden aynı anda üstelik. Enerjim gibi onların da sonunu kullanıyorum damla damla. Belki birkaç güzel renk alsam bahara uygun, her şey düzelir.

Başlık buradandı.

Sonradan eklenen not: Güzel olan ne biliyor musunuz? Bunu yayınladıktan sonra gece 00.46'da blogta online okuyucular görmek. Ben yazamasam da saçmalasam da okumaya gönüllü birileri var etrafta. Beni ve blogu ayakta tutuyorlar bilmeseler de.

Öyleymiş.

Güzeli,
Çirkini
Her şey geçiciymiş.

Öyle dediler.

Neden ben güzel bir şarkı dinlerken her şey müzikale dönüşmüyor ki?

(Bu da video: http://www.youtube.com/watch?v=qJ-q_gowisA)

Sanırım I've Just Seen A Face'in Across the Universe yorumunu dinleyerek yürürken daha sakin olmalıyım. Tamam istemsizce gülümsüyorum, hızlı yürüyorum, hatta hafiften zıplıyor bile olabilirim fark etmeden.

İnsanlar çok bakıyor. Korkuyorum nerdeyse.
Ama çokgüzelçokgüzelçokgüzel.

Bir gün bunu söyleye söyleye bowling oynamalım ilk fırsatta. Ama koşup oynamama izin vermeleri gerekiyor.

(Dolapta çilek var. Duvara çivileyip Jude'un sanat eserinden mi yapsam? Ya da yerim boşver.)

Beni bu güzel havalar mahvetmesin diye.

Çok işim vardı, hala çok işim var. Ama bu bir bahane.
Bloga yazmayışım bir savunma mekanizması. Bahar savunması.
Zaten öyle kolaylıkla bahar sarhoşu oluyorum ki. Pencereden bakmak bile yetiyor.
Bir de blog, afili sözler, güzel fotoğraflar, hatta arkaplanın güzel turkuazı bile beni rahatlıkla şapşallaştırıyor.

Günler takvimden kaçarken ben bahar sarhoşluğunun zararsız olacağı günleri bekliyorum.
Ne yaptığımı, bana ne olacağını da düşünmüyorum pek. Düşünmemeye çalışıyorum. Düşünmek korkutuyor. Komutunu almış bir robot gibi tamamlamaya çalışıyorum sadece her şeyi. Sonra pişman olmayayım diye.

Bir avuç insan var, her şeyi kolaylaştıran. Onlar da olmasa.
Bir de iki tane okunmamış Murakami var evde, en basitinden.
O insanlar için, o kitaplar için biraz daha sabretmeye değer. Öyle diyorum kendime.

Çiçek mevsimindeyiz.

Mythe

Artık beni kimse yalnız bırakamaz.

-Özdemir Asaf

Küsmeyin diye, yok olmadığımı bilin diye, bi de tek satırdan da şiir olur hatırlayın diye.

Unutmadım.

Geri geleceğim. Az kaldı. Bekleyin.