Beni bu güzel havalar mahvetmesin diye.

Çok işim vardı, hala çok işim var. Ama bu bir bahane.
Bloga yazmayışım bir savunma mekanizması. Bahar savunması.
Zaten öyle kolaylıkla bahar sarhoşu oluyorum ki. Pencereden bakmak bile yetiyor.
Bir de blog, afili sözler, güzel fotoğraflar, hatta arkaplanın güzel turkuazı bile beni rahatlıkla şapşallaştırıyor.

Günler takvimden kaçarken ben bahar sarhoşluğunun zararsız olacağı günleri bekliyorum.
Ne yaptığımı, bana ne olacağını da düşünmüyorum pek. Düşünmemeye çalışıyorum. Düşünmek korkutuyor. Komutunu almış bir robot gibi tamamlamaya çalışıyorum sadece her şeyi. Sonra pişman olmayayım diye.

Bir avuç insan var, her şeyi kolaylaştıran. Onlar da olmasa.
Bir de iki tane okunmamış Murakami var evde, en basitinden.
O insanlar için, o kitaplar için biraz daha sabretmeye değer. Öyle diyorum kendime.